Ο Κιριλένκο, ο Σάρας, η… σημαία και ο Υφαντής

Tι σχέση έχει το Final 4, και η σημαία των Σκοπίων με τον Υφαντή και τον Παπάγου; Ο Τ. Μαγουλάς γράφει για αυτά που δεν είδαμε στην Πόλη.

Τώρα που απέχουμε από το φάιναλ φορ και βρισκόμαστε κοντά στους τελικούς της Α1, είναι μία καλή ευκαιρία να κάνουμε μία αποτίμηση, να ασχοληθούμε με μία πρόβλεψη κι έναν θρίαμβο εξίσου σημαντικό με αυτόν του Ολυμπιακού.

Καταρχάς η διοργάνωση απέδειξε για πολλοστή φορά τις εν γένει αδυναμίες του μπάσκετ. Ναι μεν δεν υπάρχουν τα ίδια έσοδα ή η ίδια προβολή όπως το τσάμπιονς λιγκ, αλλά πολύ… φτήνια. Πολύ μιζέρια, όπως πάντα απλά φέτος, επειδή το φάιναλ φορ ταξίδεψε στην Ασία, φάνηκαν περισσότερο με πιο προφανές την αισχρή τηλεοπτική κάλυψη. Μιλάμε για την εικόνα και τα… σούπερ (στην τηλεοπτική ορολογία το σκορ και ο χρόνος). Άσχετα ριπλέι, μακρινές εικόνες πάλι καλά που από τις φωνές καταλάβαμε ότι τελικά ο Πρίντεζης το έβαλε. Δυστυχώς η Ευρωλίγκα δεν είναι τυχερή κάθε χρόνο να έρχεται η διοργάνωση στην Ελλάδα όπου τα πάντα οργανωτικά και τηλεοπτικά είναι άρτια.

Στο αγωνιστικό σκέλος, το μπάσκετ πέρασε δύσκολες στιγμές.  Ήταν επιλογή, για άλλους υποχρεωτική για άλλους από έμπνευση, να μην παιχθεί μπάσκετ και οι τρεις από τους τέσσερις προπονητές «έπαιξαν» με τα εύθραυστα νεύρα των σταθερά κακών διαιτητών της διοργάνωσης. Βεβαίως το κάναμε περισσότερο θέμα επειδή η μία δική μας ομάδα την πλήρωσε, όμως είναι οι ίδιοι διαιτητές που σφυρίζουν την χρονιά με το ίδιο σκεπτικό αλλά τότε ουδείς εξ ημών, έκανε νύξη.

Για την παρουσία του Κιριλένκο τα έχουμε πει από την αρχή: αφενός είναι πολύ χρήσιμη για να καταλάβουμε την διαφορά που έχουν οι Ευρωπαίοι οι οποίοι αγωνίζονται στο ΝΒΑ με όσους δεν μπορούν να αγωνιστούν εκεί. Αφετέρου, η  ΤΣΣΚΑ, χωρίς τον μεγάλο Ρώσο, θα ήταν μία καλή ομάδα που θα πάλευε πολύ για να μπει στο φάιναλ φορ με λιγότερες πιθανότητες από την Μπιλμπάο του Κατσικάρη.  Κάτι σαν… αλλοίωση που λέγαμε αν έφευγε μεσούσης της χρονιάς.

Μορφή  του φάιναλ φορ κι ένα από τα καλύτερα διδάγματα αποτελεί ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Στα 36 του έπαιξε ως ο μεγαλύτερος της εποχής του και απέδειξε, ιδιαίτερα σε Έλληνες παίκτες, ότι το μπάσκετ πρέπει να το αγαπάς  και μόνο αν το αγαπάς πραγματικά θα παίζεις ως τα 40 σου. Διαφορετικά από τα 30,32 είσαι βετεράνος και ας μην έχεις καταπονηθεί τόσο. Γιατί; Διότι στην πραγματικό you don’t love the game αλλά μόνο τα έσοδα που προσπορίζεσαι από αυτό.

Το φάιναλ φορ αφήνει πολύ γλυκιά γεύση για το έπος του Ολυμπιακού  ιδιαίτερα με το φινάλε και την ελληνική του σφραγίδα. Ήταν η μοναδική διοργάνωση της ιστορίας όπου οι Αμερικανοί, και στις τέσσερις ομάδες, δεν διαδραμάτισαν κανέναν ρόλο ουσιαστικά έκαναν τις ορντινάτζες για τους Ευρωπαίους. Ίσως εκεί μπορούμε να αναζητήσουμε τα αίτια για το πολύ κακό μπάσκετ.  Το ξεπερνάμε.

Δυστυχώς όμως δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι έρχονται οι τελικοί και η αρχή έγινε στην Πόλη όταν οι χωρίς ήχος και φως εξευτέλισαν την ίδια τους την ομάδα. Καμία διοίκηση δεν ασχολήθηκε με ότι συνέβη, δεν ακούσαμε την ελάχιστη καταδίκη και βεβαίως ουδείς θα προλάβει τα όσα ετοιμάζονται για τους τελικούς. Γιατί; Διότι δεν θέλει, δεν τον νοιάζει.

Από την πλευρά μας, μέσα στην αντάρα, λησμονήσαμε να αναδείξουμε την εκπληκτική στάση σημαντικής  μερίδας των φιλάθλων του Παναθηναϊκού οι οποίοι χειροκρότησαν τον Ολυμπιακό στην Πόλη  κι έδειξαν τον δρόμο του μεγαλείου του αθλητισμού στους ομοϊδεάτες τους και σε όλους τους φιλάθλους. Θα τους αφήσουμε-αφήσετε μόνους;

Είναι πολύ άσχημο ότι υποδαυλίζονται τα πάθη με στοχοποίηση ακόμα και νεαρών παιδιών όπως ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Δέχθηκε ένα από τα πιο άσχημα κτυπήματα για έναν αθλητή  και δεν μιλάμε για το γεγονός ότι το παιδί πέρυσι βρισκόταν στην Βαρκελώνη παρακολουθώντας τον Παναθηναϊκό, αλλά ότι παρουσιάζεται να τραγουδάει συνθήματα υβριστικά σε βάρος των πρωταθλητών κάτι που δεν συνέβη ποτέ και ο τηλεοπτικός φακός, διότι καλύφθηκε ζωντανά η υποδοχή των πρωταθλητών Ευρώπης είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Κάποτε είχαν στοχοποιηθεί ο Γαλακτερός, ο Πάσπαλιε,  ο Διαμαντίδης, μετά ο Σπανούλης, τώρα ο Μάντζαρης, τίποτε καλό δεν βγαίνει από τέτοιες ιστορίες.

Όσο για την σημαία που ακούμπησε ο Άντιτς στα πόδια του Σπανούλη; ο Λαρισαίος κρατάει από τα 15 του ψηλά την ελληνική σημαία και θα την κρατάει για χρόνια ακόμα. Eίναι από τους λίγους Έλληνες μπασκετμπολίστες, που ακόμα και αν βγει με την τουρκική στο αριστερό χέρι, την σκοπιανική στο δεξί και μπαντάνα την αλβανική και να τραγουδάει το  Deutschland uber alles δεν σημαίνει τίποτε.

Χρειάζεται ωστόσο να εξηγήσει τί συνέβη διότι για όλους μας(και για τον ίδιο σίγουρα) αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και δεν ξεχνάμε ποτέ ότι το ζήτημα με τους γείτονες δεν έχει επιλυθεί.  Παράλληλα δε, το συγκεκριμένο κρατίδιο-μόρφωμα, επιδιώκει να χρησιμοποιεί, το απέδειξε άλλωστε με την ανοχή του ελληνικού μπάσκετ στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, το σπορ για να αποκτήσει υπόσταση.

Από την άλλη, όταν σου δίνουν μία τέτοιων αποχρώσεων σημαία, την επόμενη φορά, χρησιμοποίησέ την όπως είναι η προορισμός της. Τόση… σκόνη στα αποδυτήρια.

Ο δικός μας θρίαμβος

Βεβαίως ο πραγματικός θρίαμβος, έπος και θαύμα των ημερών μας ήταν η νίκη του Παπάγου επί του Γαλατσίου και η άνοδος στην Γ’ εθνική για τους «στρατηγούς». Ο Παπάγος (Παπάγου δεν….υφίσταται και ας μην δολοφονούμε την ελληνική γραμματική) βρήκε τον εαυτό του μέσα από τους δικούς του ανθρώπους και με την πετυχημένη συνταγή των τελών της δεκαετίας του 80 που έφεραν τα έπη των 90ς.

Ο Νότης Κονδύλης στον πάγκο, αναπληρωματικός πλέι μέικερ του Στέργιου Κουφού στην ομάδα που ανέβηκε στην Α1 το 1990, σαν να μην έχει περάσει ούτε μία ημέρα ακόμα και με το ίδιο μακρύ μαλλί κι εξίσου μυαλωμένος. Στο παρκέ ο μεγαλύτερος… χοντρός της Α1, ο αρχηγός Μιχάλης Υφαντής, λίγο πιο ευτραφής από τα χρόνια που περνούσε πάνω από τον Σιγάλα και τον Μποντίρογκα με δεξιά λέι απ. Σύμφωνοι, τώρα θέλει  ένα λεπτό, τόσο χρειάστηκε στο τελευταίο καλάθι με το Γαλάτσι, για να φτάσει από το τρίποντο στο καλάθι, αλλά… Αλλά στα 40 του περικλείει όλα όσα ήταν ο Παπάγος: καρδιά, δουλειά, μυαλό. Δίπλα του ο έτερος μεγάλος Βαγγέλης Λογοθέτης, στα 41 του πια  αλλά πιο αθλητικός από 18χρονους.

Οι πρεσβύτεροι έδειξαν τον δρόμο στους νεώτερους, Αρσένης, Μακρής, Κονδύλης, Ρεγκούζας  διότι το νέο αίμα έκανε την διαφορά. Το νέο αίμα και στον πάγκο, οι διάδοχοί μας, ο Στέφανος και ο Παναγιώτης που πίστεψαν και υπηρέτησαν όλα όσα  σήμαινε αυτό το μικρό μπασκετικό θαύμα που λεγόταν Παπάγος.  Α1 θα σε δω και θα τρελαθώ... Κι εκεί να μην σε δω, «στρατηγός» για μια ζωή.

Contra.gr